Diezelfde dag nog volgde de diagnose Diabetes Type 1. Ik had hier nog nooit van gehoord en was bang dat ik te veel snoep had gegeten op ponykamp, en dat het mijn eigen schuld was. Gelukkig leerde ik al snel dat dat niet het geval was. Mijn eigen immuunsysteem viel de cellen die insuline produceren aan, waardoor mijn bloedsuikerspiegel zo enorm hoog was en ik zo ziek werd.

Na twee nachten in het ziekenhuis kon ik zelf mijn bloedsuiker meten met een vingerprik en insuline toedienen met een spuit. Dus mocht ik gelukkig weer naar huis.

De weken erna was het eten afwegen, koolhydraten tellen, berekeningen maken, insuline spuiten en 8-10 keer per dag vingerprikken om de bloedsuikerwaardes te meten.

De eerste 2 jaar gingen eigenlijk heel voorspoedig. Ik meette netjes mijn bloedsuikerwaardes, spoot insuline wanneer dat nodig was en mijn bloedsuikers waren lekker stabiel. Zelf vond ik het ook wel meevallen allemaal; ik hoefde er niet heel erg veel moeite voor te doen en voelde me prima.

En toen kwam de puberteit. Ik was een jaar of 14 en de hormonen begonnen langzaam te komen. Dit had enorm veel impact op mijn diabetes. Ik ging van stabiele bloedsuikers naar een glucose achtbaan de hele dag. Van hypo naar hyper en weer terug. En zelf was ik op zo’n leeftijd (lees: helse puber) dat als ik érgens geen zin in had; het mijn diabetes wel was.

Ik at en leefde erg ongezond – weet ik achteraf 🙂 – en in combinatie met de hormonale schommelingen had dit zo zijn effecten. Het was enorm frustrerend, want aan de ene kant wilde ik mijn diabetes het liefst negeren maar aan de andere kant merkte ik ook de resultaten van die achtbaan; ik was elke dag moe en futloos en mentaal schommelde ik ook alle kanten op.